Nieuws over de werkende mens

Twee weken geleden was ik in Amsterdam. Om 18.30 uur moest ik in Eindhoven zijn, dus ik vertrok voor de zekerheid om 16.30 uur. Ik houd het kort: na 3 uur stapvoets rijden bereikte ik mijn bestemming in Eindhoven. De naam van onze minister van infrastructuur heb ik meerdere malen gescandeerd. Zal ik een Twitterbombardement ontketenen, dacht ik. Eerst maar eens klagen tegen de mensen om mij heen. Ze proberen mij uit te leggen dat dit nu eenmaal zo is. Dat ik het maar een plek moet geven.

Om 00.45 uur was ik die dag thuis. Een glas wijn heb ik dan verdiend, ofschoon ik me realiseer dat ik dat al gauw vind. Ik zet dan altijd nog even de TV aan om de herhaling van Pauw en DWDD te zien. Ik was ervan overtuigd dat het fileprobleem het nieuws zou beheersen. Helaas. Dan nog maar een glas wijn om de frustratie weg te spoelen.

Media berichten niet over werkende mensen. Wij zijn niet interessant. Wat is er dan met ons aan de hand? Is het zo saai om te berichten over de belevenissen van werkende mensen? Dat zal het zijn. Hotter than my daughter, dat vinden we leuk. Of verhalen over vluchtelingen, gehandicapten, drop outs, oplichters, ernstige ziektes, die doen het goed in de media. Hoe zou dat dan moeten, een programma over werkende mensen. Een camera op kantoor, terwijl je een meeting hebt met klanten, of een teamoverleg? Stel je voor, Jeroen Pauw die vraagt: “dus u bent de hele dag aan het werk?” “En doet u dat 5 dagen per week?” 95% van de kijkers schiet met de rechter- of linkerhand naar de afstandsbediening op zoek naar entertainment.

Politiek gezien zijn we evenmin in beeld. Welke partij verdedigt onze belangen? Er zijn er wel die zeggen dat ze opkomen voor de arbeider of voor de hardwerkende Nederlander. Maar dat is toch vooral verkiezingsretoriek. Het gaat veel meer over de wijze waarop het geld, dat werkende mensen verdienen, verdeeld wordt. Dat gebeurt ogenschijnlijk met de grootst mogelijke zorgvuldigheid. Maar kinderopvang hoort daar niet bij, peuterspeelzalen moeten sluiten, de belasting op auto’s is ridicuul hoog en als werkend mens val je bij alle toeslagen buiten de boot.

De Christelijke partijen hebben mij in dat kader toch verrast. Ze hebben het momentum, omdat hun steun voor het belastingplan noodzakelijk is. Zij gebruiken dit momentum om een nieuw fenomeen te introduceren: de eenverdiener. In het voorbeeld dat ze gebruiken betaalt bij een gezinsinkomen van € 40.000 de eenverdiener 5 keer zoveel belasting als de tweeverdieners die ieder € 20.000 inkomen hebben. Ik had hiervan geen enkele notie. Maar het is te gek voor woorden. Het begon allemaal met het stimuleren van de werkende partner (vul maar in vrouw). En dat schiet dan volledig door zonder dat we het in de gaten hebben. Voor het gat dat is ontstaan is geen enkele rechtvaardiging te bedenken, ofschoon ik zeker weet dat het Samsom en Pechtold wel gaat lukken om dit recht te praten. Voorlopig houden ze hun mond, maar dat vind ik helemaal verontrustend.

U mag op mij schieten, u mag vinden dat ik overdrijf met mijn aandacht voor de werkende mens. Nee, ik vind echt dat we moeten zorgen voor de zwakkeren in de samenleving. Maar media moeten eens wat kritischer worden en niet steeds weer een podium geven aan aanstellers. Dat gaat zelfs ten koste van de echte zwakken. De aanstellers verpesten het voor hun.

Oh ja, er is een nieuwe topband geboren: Nothing but thieves.