Israël of Gaza?

Na de invasie van Rusland in Oekraïne werden we geconfronteerd met het innemen van een positie. Ben je voor Rusland of voor Oekraïne? Na het geweld in Israël worden we opnieuw geacht stelling te nemen. Het doet me terugdenken aan de coronadagen. Je moet kennelijk altijd vóór het een en tegen het ander zijn. En zodra je je standpunt deelt, nee zodra voor de ander duidelijk is waar je staat, word je overgoten met hoon en kwaadaardige uitingen. Voor mij is dat een expliciete demonstratie van domheid. Ofschoon ik zelf heel gedecideerd kan zijn in mijn opvattingen houdt natuurlijk alles op als je niet meer openstaat voor een andere mening. In woord is dat het Leitmotiv van de Nederlandse samenleving, in daad hebben we dit beginsel al jaren geleden verlaten.

Oproep tot internationale interventie
In het Israëlisch-Palestijnse conflict kun je geen partij kiezen. Daarvoor is de historie van het conflict te lang en de complexiteit te groot. Als kind herinner ik mij de dagelijkse artikelen op de voorpagina over de spanningen tussen deze volkeren. Ik heb de berichtgeving en de analyses rond de huidige geweldsuitbarsting intensief gevolgd en kom weer geen stap verder als het gaat om de vraag hoe dit zover kon komen. Ze reageren al decennia op elkaar met gewelddadigheden die weinig van doen hebben met beschaving. Een internationale interventiemacht zal snel moeten ingrijpen en de partijen uit elkaar houden. Vervolgens zal een gordel om Israël heen moeten worden bestempeld als neutraal gebied. In dat gebied heerst de VN.

De algemene meningsvorming is overigens heel voorspelbaar en wordt door onze regeringsleiders gedicteerd. Ik denk dat er een Teams meeting heeft plaatsgevonden waarin de club van Biden heeft uitgelegd aan de regeringsleiders hoe ze zich in het openbaar moesten verhouden tot de beide kemphanen. En het volk is loyaal aan hun leiders.

Moedig zijn degenen die toch het licht laten schijnen over de andere kant, nog moediger degenen die met een kritische houding aan de mediatafel plaatsnemen. Ze zijn zeer voorzichtig in hun bewoordingen, schuchter zelfs, bang om publiekelijk afgemaakt te worden. Zolang als ze zich genuanceerd opstellen en er blijk van geven hun mening te projecteren op een totaalbeeld, vind ik ze helden. Zo ook de Palestijns-Nederlandse politicoloog Radi Suudi, die tegen de storm van emoties in toch aandacht vroeg voor de Palestijnse belangen.

Onderdrukking leidt altijd tot terreur
Elke keer weer ben je verbaasd over de zich herhalende geschiedenis. Je kunt makkelijk aanwijzen waar in de wereld terreur op de loer ligt, omdat de vrijheden van de bevolking te fors zijn ingeperkt. Maar we handelen nu eenmaal niet proactief. En het is ontzettend moeilijk om van buiten af druk uit te oefenen die leidt tot verbetering van de situatie. Zie onze pogingen richting Iran en Saudi-Arabië, richting China, richting Qatar. Vorige week werd Frits Barend nog geëerd vanwege zijn kritische vragen aan Fidela tijdens het banket na de voetbalfinale van het WK in Argentinië (1978). Die wist van niets, zo antwoordde hij.

Des te gelukkiger ben ik met de meeste interviews met de nieuwe politieke leiders. Timmermans (Groen Links/PvdA) en Bontenbal (CDA) aan één tafel zou 10 jaar geleden een demonstratie van moddergooien hebben opgeleverd. Nu zag ik twee politici uit heel verschillende generaties op zoek naar begrip voor elkaar, op zoek naar overeenstemming in politieke visie. Voeg ik daar in gedachten Caroline en Pieter aan toe, dan heerst de nuance. Dan zien we een revival van het midden, van de degelijke volkspartijen. Laat die verkiezingen maar achterwege, start de formatie, het land heeft jullie hard nodig!