Geert Milders

Hij is 60 geworden, onze Geert uit Venlo. En de nuance heeft ook hem bereikt. Dat wordt door velen als heel prettig ervaren. Kennelijk heeft zijn gedachtegoed meer fans dan je zou denken, maar heeft hij het door zijn scherpe bewoordingen niet tot algemeen aanvaarde denkbeelden kunnen verheffen. Zoals hij nu praat over de risico’s van de islam, zullen zelfs (gematigde) moslims bereid zijn om naar hem te luisteren. Dan kom je in een dialoog en ga je problemen samen oplossen. Geert spreekt een eigen electoraat aan en dat zijn niet uitsluitend islamcritici. Hij is een fervent bepleiter van investeringen in de zorg, gepaard gaande met het uitbannen van de uit de hand gelopen bureaucratie. Hij meent dat daarmee 500.000 arbeidsplaatsen kunnen vrijkomen. Dat lijkt me erg optimistisch, maar dat het zinvol is om de bureaucratie terug te dringen is voor iedereen helder.

Grappig is het dat iedereen dat nu zegt, inclusief de partijen die deze bureaucratie hebben veroorzaakt. Net zoals mevrouw Bikker van de Christen Unie het doet voorkomen alsof zij de problematiek van de boeren gaat oplossen, terwijl hierop twee CU-ministers van Landbouw volledig onderuit zijn gegaan. Het zou toch veel geloofwaardiger zijn als ze zou zeggen dat het niet aan haar is om aan deze toestand grote woorden te wijden.

Wat is armoede?
Bestaanszekerheid is een ander belangrijk thema voor de partij van Geert Wilders. Maar niet alleen de PVV, praktisch alle partijen komen hiermee. Het staat zelfs in de grondwet. In dat kader worden er steeds weer andere cijfers genoemd wat betreft de armoede in Nederland. Het laatste wat ik hoorde was dat het ging om 825.000 mensen, waarvan 200.000 kinderen. En bij die cijfers stopt het. Mijn vragen niet. Wat is armoede? Hoe zijn deze mensen geïdentificeerd? En waarom geef je ze niet gewoon geld als je toch weet wie het zijn, in plaats van het optuigen van een oerwoud aan nieuwe regels?

We moeten het weer doen met voorbeelden die heel subjectief gekozen zijn. Journalisten moeten daarop ook eens een keer worden aangesproken. Als je iemand interviewt op straat, wie is die iemand dan? En waarom is de mening van die persoon illustratief voor de problematiek die je als journalist aan de orde stelt. Er werd een vrouw geïnterviewd die niet meer kan rondkomen, zo vertelde ze. Haar kind naast haar aan tafel, de tranen kun je niet meer bedwingen. Totdat ik van boven tot beneden getatoeëerde armen zie. Een snelle blik op enkele websites van tattooshops leert me dat hiermee enkele duizenden euro’s gemoeid zijn.

Fundamentele samenlevingsvraagstukken
Laten we armoede definiëren en laten we onderscheid maken tussen zelf gecreëerde armoede en armoede uit onmacht. Waar ik al jaren voor waarschuw, komt nu aan de oppervlakte. Mensen zijn niet altijd in staat om verstandig om te gaan met de vrijheden die we ze geven. Het intellectuele deel van de samenleving heeft de mond vol van onze vrijheden, maar heeft vervolgens geen oplossingen voor de verloedering van de mens in onze samenleving, van de financiële wantoestand van huishoudens die tot aan de hogere inkomens reikt, van het massale gebruik van drugs, van armoede door het losbandig consumeren en aangaan van schulden. Ik kom niet vaak in de stad, maar je kunt er niet omheen dat er meer zwervers zijn. Nu de temperatuur daalt, moeten die bescherming zoeken in portieken en onder bruggen. De illegalen kruipen bij hun vrienden in het AZC naar binnen. Ik moet denken aan New York in de jaren ’70. New Yorkers stapten over de zwervers heen tijdens het shoppen, wij doen dat inmiddels ook.

Ik ben erg benieuwd naar het echte verhaal. Zo maar € 2 miljard de begroting injassen voor armoedebestrijding vind ik totaal onverantwoord. Wat is er aan de hand in onze samenleving? De meest elementaire onderdelen van een verzorgingsstaat zijn niet meer vanzelfsprekend. Een onbetrouwbare overheid, grote tekortkomingen in de zorgsector, geen zekerheid ten aanzien van de energievoorziening, massale instroom van emigranten, armoede, drugsgebruik, ongezond eten, consumeren tot we erbij neervallen. Ik ben blij dat er verkiezingen zijn en dat de politiek ten behoeve van de campagnes fundamentele vragen moet beantwoorden over deze thema’s. Maar het zit te diep om nu snel oplossingen van de aankomende regering te verwachten. Omtzigt noemt zijn verkiezingsprogramma ook heel realistisch Tijd voor herstel. Van zijn burn-out heeft hij geleerd dat het herstel even lang duurt als de tijd waarin je de samenleving hebt laten verslonzen.

Laten we maar eens over 10 jaar de balans opmaken.