Weg met de brutalen!

De meest vreselijke uiting van de individualisering vind ik nog altijd de assertiviteitscursus. Mensen krijgen geleerd om voor zichzelf op te komen. Het zijn bedrijven die mensen aanzetten tot dergelijke cursussen, niet familieleden of kennissen. Managers ontdekken dat bij mensen, dat ze niet assertief genoeg zijn. Dat kan natuurlijk, want managers hebben ervoor gestudeerd. Nee, managers willen doelen realiseren die door hun managers zijn gesteld. Assertiviteit is dan niet opkomen voor jezelf, maar opkomen voor ons bedrijf.

Laatst had NPO 2 een documentaire over Wim van den Haak, klokkenluider bij het waterschap Roer en Overmaas in Limburg. Wim was een toonbeeld van assertiviteit, hij stelde een misstand bij het waterschap rond het achteraf afgeven van vergunningen aan de kaak. Dat was nu ook weer niet de bedoeling. Wim werd ontslagen. Het waterschap lapte daarmee zijn eigen klokkenluidersregeling aan zijn laars.

Een van mijn buren is de plaatselijke voetbalvereniging. Onze erven zijn gescheiden door een talud, ik woon er bovenop en kijk op het trainingsveld neer. Vorige week stonden twee ambtenaren van de gemeente aan de deur. De vereniging had geklaagd, er was teveel begroeiing op mijn talud, waarin ballen verdwenen. Ook een voorbeeld van assertieve verenigingsmensen. Zij schakelen de gemeente in. Dan ga je toch eens nadenken hoeveel overlast de vereniging ons eigenlijk bezorgt. Oog om oog, tand om tand. Ai, dat blijkt een hele lijst te zijn. Wie zal ik eens met deze klachten aan het werk zetten, de gemeente, de politie?

Als het goed met u gaat zijn uw haren rechtop gaan staan, vindt u mij niet sympathiek. U hebt gelijk, zo doen we dat ook niet. Dat wordt van kwaad tot erger en dan heb je geen leven meer. We kijken thuis wel eens naar Bonje met de buren en werpen elkaar regelmatig verbaasde blikken toe.

Ik weet dat ik veranderd ben, dat ik veel assertiever ben dan 10 jaar geleden. Ik vind het heel verantwoord dat ik mij de kaas niet van het brood laat eten. Ik uit dat in het verkeer, door regelmatig boos te kijken, op bumpers te kleven en slakken hard in te halen. Ik uit dat bij de supermarkt door niet meer te tolereren dat iemand de deur van het koelvak openmaakt terwijl ik nog sta te kijken wat ik ga kiezen. Aan de kassa ben ik helemaal een haai. Voor mij is de scanner uitgevonden, een stuk rustiger in de Zuid-Limburgse supermarkten. Er zijn er wel die mij weer verslaan, die staan op de invalidenparkeerplaats, terwijl ze niet invalide zijn. Als ik die boos aankijk draaien ze nek naar me toe en mag ik een prachtige tatoeage bewonderen.

Mijn vakantie gaat nu beginnen. U had al het vermoeden uit bovenstaande tekst dat ik er aan toe ben. Ja, ik ga er eens over nadenken. Moet ik nu nog assertiever worden of toch toleranter? Meer over me heen laten gaan, meer van de ander accepteren. Of zoals cabaretier Pieter Derks ons laat weten: de brutalen hebben de halve wereld, de andere helft hebben wij.

Als uw vakantie er al op zit hoop ik dat u genoten hebt, uitgerust bent en weer met frisse moed aan uw werk bent begonnen. Dat hoop ik voor mezelf eveneens.