Sweet Caroline

Ik had beloofd dat ik niet zou gaan stemmen. Ik heb me eraan gehouden, ondanks de regelmatig opstekende gewetensnood. Mijn stem kon de politieke aardverschuiving niet tegenhouden. Althans zo heette het in de krant. In plaats van een dansende Kaag op tafel nu een dansende Caroline op het podium.

De wonden worden inmiddels in veel partijen gelikt. Thierry zal geen moment denken dat het grote verlies aan zijn narcistische optreden te wijten is. Kaag voelt zich geen verliezer, Rutte voelt zich geen verliezer. Het CDA hangt in de touwen, elke weg die ze nu gaan is politieke zelfmoord. De ChristenUnie is trots op de nieuwe leidsvrouw.

Mijnheer de Groot van D66 ziet het verder heel eenvoudig. Het regeerakkoord moet uitgevoerd worden en de natuur kan niet wachten. M.a.w. de verkiezingsuitslag is voor hem niet van belang. De D van D66 staat voor Democraten, maar dat is alleen van toepassing als dat uitkomt, voor het overige is het de D van Dictatuur: ook al is BBB in alle provincies de grootste, wij van Den Haag verplichten hen de stikstofmaatregelen uit te voeren. Rutte zwijgt, Hoekstra zwijgt. Dus er verandert niets.

Hoogmoed is zelden goed
Ik zie de aardverschuiving niet. Caroline zal zich snel aanpassen in Den Haag. Het pluche is te verleidelijk om er snel weer afstand van te nemen. Misschien leidt verslapping tot een nederlaag bij de volgende verkiezingen, maar dan volgt ze gewoon de boodschap van Thierry dat het een verhaal van de lange adem is. Ze praat nu met Timmermans alsof ze de status van Scholz of Macron heeft. Ze gaat voorbij aan Rutte, alsof ze hem al heeft vervangen.

Het lijkt wel of alles draait om stikstof, maar er zijn vele beleidsterreinen die zorgen baren. De oplossingen liggen niet voorhanden, dus we gaan maar weer steggelen over stikstof. Kijken we bijvoorbeeld naar de fiscale regelgeving dan zien we box 3 van de inkomstenbelasting volledig op zijn gat liggen. In een recente brief van de staatsecretaris vouwt hij een alternatief scenario open, namelijk een fijnmazig geheel van forfaitaire opbrengsten. Het schijnt in ons hoogontwikkelde land namelijk niet mogelijk te zijn om de werkelijke vermogensinkomsten te belasten. Daarover zou ik de mening van Caroline wel eens willen horen. En ook over de messen die worden geslepen om de niet-bezwaarmakers toch te compenseren voor de schade in de jaren 2017-2020. Ze zullen gelijk krijgen en dan hebben we als samenleving veelvoudige kosten, omdat we nog verder in het vertrouwensmoeras zakken, omdat we vele ambtenaren aan het werk zetten om procedures te voeren en omdat we straks toch de rekening moeten betalen van de gedupeerden.

Lees nog eens goed wat de Hoge Raad in het Kerstarrest heeft gezegd en je weet dat je van meet af aan fout zat met dit systeem. Het devies is dan op de blaren zitten, schade vergoeden en snel overstappen naar een systeem dat praktisch alle landen van de wereld hebben: belasten van reële rendementen.

Wat is er nu veranderd na 15 maart?

Na een week zien we nog geen concrete signalen. Wel wat ontwijkende reacties, waaruit de hoop blijkt dat het overwaait, dat we het weer vergeten. Dat was wel mijn angst, daarom heb ik aan het democratisch proces niet deelgenomen. Er zijn mensen die dan vinden dat ik daardoor geen recht heb om mee te praten. Dat laat ik graag voor hun rekening. Ik vond het vreemd dat er zo gejuicht werd over de opkomst, 58,3%. Meer dan 40% van de kiezers doet niet mee! Niemand bekommert zich om deze groep. Niemand peilt wat ze zouden hebben gestemd als ze wel mee hadden gedaan. Waar is de aandacht voor deze grote groep die afhaakt? Als ik van D(emocraten)66 zou zijn, zou ik daar al een week lang niet van slapen.