Robert Kennedy

Aan het einde van mijn werkdag kijk ik graag naar oude muziekclips die doorlopend te zien zijn op 192TV. Woensdag had ik een naar bericht gekregen over het overlijden van een jongeman. Dat speelde nog door mijn hoofd toen ik de eerste woorden hoorde van Battle Hymn Of The Republic door Andy Williams. Hij zong dit tijdens de kerkdienst voor de begrafenis van Robert Kennedy. Kennedy werd op 5 juni 1968 neergeschoten in Los Angeles en overleed een dag later op 42-jarige leeftijd.

Op 20 juni 1961, enkele dagen voor mijn geboorte, werd Robert Kennedy door zijn broer John (toen president van de Verenigde Staten) benoemd tot minister van justitie. In die rol heeft hij de terreur van de Amerikaanse maffia flink aangepakt. Hij heeft zich daarbij moedig gedragen, omdat hij wel wist dat deze aanpak bedreigend zou kunnen zijn voor zijn eigen leven. Maar hij zag het als zijn Katholieke plicht om dit grote kwaad uit te bannen.

Zijn broer had als president al het leven gelaten bij een aanslag. Desondanks, weliswaar na de nodige aarzeling, stelde hij zich in 1968 kandidaat voor de presidentsverkiezing. De vooruitzichten waren positief. De man was zeer charismatisch, heel vriendelijk en voorkomend in zijn contacten met mensen, maar ook vastberaden in zijn politieke koers.

Ik was 7 toen hij overleed. Samen met mijn moeder keek ik live naar de herdenkingsdienst op TV op 8 juni 1968. Kennelijk kwamen toen al mijn liefde voor muziek en interesse in politiek samen. Mijn ouders kochten de single van Andy Williams, die was gemaakt van de opnames tijdens de dienst in St. Patrick’s Cathedral in New York. Op de B-kant stond Ave Maria, ook uit die dienst. Ik heb het singeltje grijs gedraaid. Vanaf dat moment in 1968 was Robert Kennedy voor mij een idool.

Toen zijn lichaam werd overgebracht van New York naar Washington stonden de mensen rijen dik langs de spoorweg. Jong en oud, blank en zwart. Hij was populair door de hele samenleving, maar zeker ook buiten de VS.

Als een type Robert Kennedy vandaag zou opstaan zou ik weer naar de stembus gaan, dan zou ik weer kunnen geloven in democratie. Aan de vooravond van de verkiezingen voor Provinciale Staten ben ik somber gestemd over de democratie. Vaste lezers van deze rubriek weten dat ik al jaren geleden het einde van de democratie aankondigde en dat ik zelfs al gedachten met u heb gedeeld over hoe nu verder. Om me heen hoor ik dezelfde sombere geluiden. Hoewel het weinig zin heeft met het korps politici dat er nu zit, is het beste signaal dat kiezers kunnen geven dat ze niet opkomen tijdens de verkiezingen. Als believer van het democratisch denken ben ik verbaasd over mijn eigen standpunt.

Van iedereen die ik spreek hoor ik dat ze echt geen idee hebben aan wie ze hun stem moeten geven, zo laag is het vertrouwen. Blijf dan thuis is mijn advies en laten we bidden dat dat signaal begrepen wordt als het einde van een tijdperk waarin we hebben geprobeerd de democratie te ontwikkelen tot iets wat zich uiteindelijk tegen ons keert.

Ik geloof best wel dat ze allemaal willen zijn zoals Robert Kennedy. Net als dat elke zanger de fluwelen stembanden van Andy Williams zou willen bezitten.

Verderop in deze Tripost moeten we u vermoeien met de gevolgen van de lage wetgevende kwaliteit van de huidige generatie politici. De jacht op vermogenden en grootaandeelhouders (aldus Paternotte) gaat voort.

We proberen onze klanten bij te staan om de effecten te dempen, maar het gevolg zal zijn dat er aanvullende wetgeving komt om onze oplossingen te blokkeren. Een soort wedloop dus. Het zou goed zijn om nog eens terug te gaan naar het ISMO rapport uit de jaren ’70 van de vorige eeuw, waarin werd gesignaleerd dat er geen acceptatie was van de hoge belastingdruk wat leidde tot enorme fraude. De politiek liet zich toen overtuigen en verlaagde de belastingdruk, waardoor de compliance en de verhouding tussen burger en overheid sterk verbeterde.