Kies de nieuwe keizer

U heeft het vast wel gemerkt. Nederland is in de ban van de verkiezingen. Elke dag spannende nieuwtjes over de kandidaten, TV-debatten en geanimeerde lunchgesprekken op kantoor en thuis. Het houdt ons bezig en dat is toch wel heerlijk. Beter dan roddelen over de buurvrouw. De verkiezingen zijn verder onbelangrijk, het gaat vooral over de hoogte van het eigen risico in de zorg. Niet over de grote geopolitieke problemen. Hoe beschermen we ons  tegen de agressie uit het Oosten en uit Afrika? Daarop heeft niemand het antwoord, die vragen moeten door Trump en Merkel beantwoord worden, niet door Rutte of Pechtold.

Het zijn er zoveel, de kandidaten voor de Tweede Kamer. En allemaal denken ze uw nieuwe toekomst te hebben uitgevonden. Geert, Mark en Alexander zijn daar al langer mee bezig. Je ziet dat ze een soort van keizerrijk hebben gecreëerd. Je verzamelt een aantal gelijkgestemden en laat die de hele dag om je heen zwermen. Je krijgt dan steeds meer het gevoel een koning, nee een keizer, te zijn in je eigen rijk. Jesse Klaver presenteert zich helemaal als de jonge keizer, met zalen vol enthousiaste fans, die hem adoreren en op het schild hijsen. En hoeveel verschillen de keizers nu eigenlijk van opvatting? Zijn Klaver en Pechtold blij met het gedrag van extremistische moslims? Wil de VVD niet dat we goed zorgen voor ouderen en voor zwakken in de samenleving?

Kiezers en keizers. Ze tonen allebei graag hun emotie, maar waarover winden ze zich dan op? De vraag of de democratie nog in deze vorm kan standhouden, dringt ze al geruime tijd op. De kloof tussen kiezers en keizers is te groot, horen we alom. Wat willen we dan? Dat alle kiezers keizers worden? Waarom niet? We hebben de techniek. We hebben vast wel een lijst van alle kiesgerechtigden in Nederland. Laten we dan het volgende doen: je mag op iedereen stemmen, de eerste 150 worden uitgenodigd om een zetel in te nemen in de Tweede Kamer. Voor iedereen die weigert komt de volgende op de lijst in beeld. Zo gaan we door totdat we er 150 hebben. Er zijn vast wel mensen in uw omgeving die u zeer geschikt acht als volksvertegenwoordiger. Als meer mensen dat vinden en zij worden uitgenodigd voor een zetel zullen ze dat wellicht erg aantrekkelijk vinden. Ze weten dat ze veel fans hebben, dus dat geeft een comfortabel gevoel. Nu gaat het immers omgekeerd. Mensen denken dat ze veel fans gaan krijgen en kandideren zich. Zie bijvoorbeeld de acties van Sylvana Simons.

Van die politieke partijen willen we toch af. We kennen hun ideologische standpunten niet meer en het is de vraag of hun vertegenwoordigers ze wel kennen. De nieuwe partijen die opkomen, vertegenwoordigen een issue en geen ideologie meer. Het zijn eigenlijk lobbyisten. Marianne Thieme spreekt dat zelfs uit. Ze wil geen macht, maar invloed. Laat ze dan maar lobbyen bij de 150 Kamerleden. Verkiezingen worden veel goedkoper en we hebben geen kosten meer aan politieke partijen. Dat geld kan allemaal naar het eigen risico in de zorg.

Vooralsnog leven we in het oude, klassieke en achterhaalde stelsel. We spelen het spel noodgedwongen allemaal mee. Dat we het zo spannend vinden, duidt er alleen maar op dat we saaie levens leiden. Ik ga stemmen, dat vind ik dan wel een recht dat ik moet benutten. Onze kiesgerechtigde kinderen hebben we inmiddels ook ervan overtuigd dat dit een belangrijk recht is. Stel me niet teleur en gebruik uw kiesrecht. We spreken elkaar na 15 maart.