Genaaid

Een column van Rob Kusters.

Mijn dag begint met de regionale krant, een broodje en een kop koffie. Paul Kusters, mijn buurman, laat me dagelijks in de lach schieten met zijn cartoon Toos & Henk. Deze week zaten we helemaal in dezelfde richting te denken: het eerste loonstrookje van 2019. Alle gejuich rond Prinsjesdag 2018 ten spijt, moet ik toch met treurnis vaststellen dat ik er persoonlijk netto slechts € 22 bij heb gekregen. De stijging van het lage BTW-tarief moet ik hieruit dus financieren. Voor € 22 kan ik dan € 733 aan boodschappen doen, de kapper betalen, de etentjes extern, etc. Dat lijkt veel, maar ik ben er toch niet helemaal gerust op als ik kijk wat we maandelijks aan dit soort zaken besteden. Ook val ik achterover als ik de stijging van de zorgpremie zie: € 13 per verzekerde meer per maand. Onze kleinste is gelukkig nog gratis, dus we betalen € 26 meer premie. Dat is dus al meer dan het extra nettosalaris. Maar, we zijn er nog niet. Het door mij zeer gewaardeerde bedrijf Essent gaat ons ook nog een keer pakken. Hogere energietarieven, meer energiebelasting. Dat laatste is overigens niet de schuld van Essent, dat is een idee van Jesse. Dat ik verder achter elkaar e-mails en brieven van bedrijven ontvang, met de boodschap dat alles zoveel duurder is geworden en dat ze tarieven hebben moeten verhogen, laat ik nog maar buiten beschouwing.

Hoe kon dit kabinet in september 2018 met droge ogen roepen, alle media werden daarvoor ingezet, dat we er bijna allemaal in koopkracht op vooruit zouden gaan? Wat is de betrouwbaarheid van een instituut als het CBP als ze deze uitingen onderbouwen met berekeningen? Ik ben wel gefrustreerd. Al meer dan 10 jaar gaan we er financieel geen stap op vooruit. Gaat het dan alleen om geld? Nee hoor, maar op andere maatschappelijke terreinen boeken we ook geen vooruitgang. De criminaliteit neemt hand over hand toe, culturele activiteiten vinden nauwelijks nog een plek in onze samenleving, het onderwijs piept en kraakt aan alle kanten en we hebben een ongekende filedichtheid. Dat zijn zo wat schoten vanuit de heup. Als ik er langer over nadenk, groeit deze opsomming. Maar een thema, die politiek voor enorme opwinding zorgt, is het klimaatakkoord. Natuurlijk is er altijd schreeuwende oppositie, dat is een oerverschijnsel en ook zichtbaar in de dierenwereld. Maar daar gaan we toch niet elke keer voor op de knieën. We hebben beleid, we hebben afspraken, we hebben zelfs een regeerakkoord en dat is onze leidraad. Een klimaatakkoord zal een stevige financiële doorrekening moeten krijgen, anders gaat het niet werken. Ik vraag me überhaupt af wat we aan het doen zijn. Als we het klimaat willen verbeteren boeken we veel meer succes in China, in de VS en in Afrika dan in ons eigen land. We moeten het daarom overlaten aan onze minister van buitenlandse zaken. Die sturen we de wereld rond, zijn we voorlopig af van de klimaatdiscussie.

Onderweg naar de verkiezingen in maart heb ik eens even naar de actuele peilingen gekeken. Het kabinet heeft in de peilingen nog maar 61 zetels. In de verste verte geen meerderheid dus. In de Eerste Kamer gaan ze hun meerderheid verliezen. Opvallend is de opmars van PVV en Forum voor Democratie, respectievelijk 20 en 12 zetels. Veel groter dan de club van meesterschreeuwer Asscher (PvdA, 9 zetels). Maar het gaat vooral om de trend. Het midden komt niet terug. En daarmee groeit de kloof in de samenleving. We hebben allemaal onze eigen mening, we zijn niet geïnteresseerd in de mening van de ander, we willen geen compromissen, maar gelijk krijgen. Desnoods met inzet van harde middelen.

Hoe mooi was het toch: zwemles op school, zelfs elke dag een flesje melk en op woensdag chocomel, schooltandarts, gratis muziekonderwijs, pensioen, ziekenfonds... Thuis vergelijken we die tijd vaak met het communisme en we zien dan veel overeenkomsten. Met zijn allen moesten we niets hebben van het geschreeuw aan de overkant van de grote plas. En nu schreeuwen we net zo hard.