Communie

Het lopende schooljaar van onze jongste stond in het teken van de Eerste Heilige Communie. Traditioneel is dat voor kinderen van groep 4 van de basisschool. Natuurlijk moet de school dan wel een katholieke achtergrond hebben. De school werkt nauw samen met de kerk. Van de ongeveer 50 kinderen in groep 4 deden er 15 mee. Dat is natuurlijk bijzonder weinig, maar toch meer dan het jaar ervoor. Die kinderen hadden pech, want hun communie viel in het coronawater. Maar niet getreurd, ze mochten er dit jaar bij zijn. Zo was er toch sprake van enige massa, ruim 25 kinderen. Dan loont het de moeite om bijna een jaar lang wekelijks een communieklasje te organiseren, de boekjes samen te stellen, de kerk te poetsen en te versieren, de harmonie en een koor uit te nodigen. Want alles wordt uit de kast gehaald om er een mooie dag van te maken. Voor katholieken is het ontvangen van je Eerste Heilige Communie een groot feest.

De ouders maken de keuze
De ouders maken veelal de keuze voor hun kinderen om al dan niet mee te doen. De meerderheid beslist voor hun kind om niet mee te doen. Veel ouders hebben geen katholieke achtergrond of helemaal geen religieuze interesse. Een van de kapelaans begeleidt het hele proces tot en met de viering in de kerk. Hij kent daardoor alle kinderen en alle ouders. Zo worden ouders en kinderen intensief meegenomen naar de grote dag. En op die dag komen dan de emoties los. De kinderen staan centraal, zij zingen liedjes, zij spreken teksten uit en ontvangen dan een voor een de hostie. Twee dagen voor de officiële viering wordt er geoefend, zodat ze al eens een (ongezegende) hostie kunnen proeven.

Er zijn kinderen die wel wilden meedoen, maar waarvan de ouders het niet wilden. Niet meedoen is mainstream, dus het is comfortabel om in de meerderheid te vertoeven. Zijn dan al die ouders die er wel voor kiezen een beetje rare mensen? Ik heb zo eens rondgekeken in de kerk, maar dat viel me erg mee. Sterker nog, ik zag veel hoog opgeleide ouders, die echt wel zelf hierover goed kunnen nadenken. Of ze erover getwijfeld hebben? Geen seconde, zo hoor ik om me heen. Dat was zichtbaar, alle gezinnen genoten volop en hun familie en vrienden met hen. Ik vond het zelfs heel keurige mensen, die volgens mij elke dag een heel positieve bijdrage leveren aan de samenleving. Is dat dan toeval? Misschien zijn de lessen van Jezus wel goede lessen. Maar ze vragen om discipline, om het dagelijks hanteren van normen en waarden. Misschien staat dat wel haaks op de vrijheden die de mens van nature wil. Het is niet gezegd dat mensen die niet religieus zijn geen normen en waarden hanteren, integendeel. Als je hun normen en waarden naast die van de meeste religies legt zouden ze wel eens erg op elkaar kunnen lijken. Wat ontbreekt is de spirituele touch.

Minder gelovigen, meer spiritualiteit
Veel mensen zijn daarom op zoek naar een spirituele vervanger. Boeddhisme, ayurveda, oosterse spiritualiteit, allemaal erg populair. Maar als je echt op onderzoek uitgaat, gaan deze ook terug naar dezelfde verhalen die we kennen uit de bijbel en waarvan veel mensen zeggen dat ze zich hierin niet herkennen. Hier ligt een uitdaging voor de katholieke kerk. De behoefte is er, maar zij geven er niet de juiste invulling aan, zodat er een mismatch ontstaat. Hierover gaan we na de zomer, samen met de hulpbisschop en alle parochieraden van Maastricht-Oost, samen nadenken en trachten een succesvolle strategie te ontwikkelen, zodat de kerk weer aansluiting vindt met de parochianen. De vibe is heel goed, iedereen heeft er zin in.