Beauty Contest?

De gemeenteraadsverkiezingen komen eraan. Het lijkt nog niet echt te leven, dus moeten de Haagse kanonnen zich maar eens aan de praattafels op TV melden.

Wat het een met het ander te maken heeft, is mij niet duidelijk. Wat heb ik aan uitlatingen van Mark Rutte over de Oekraïnecrisis in relatie tot de thema’s die leven in mijn gemeente? Ik zie ook geen foto’s van Mark op de verkiezingsposters in mijn stad. Van enige landschapsvervuiling is overigens wel sprake.

Je hoeft niet de mooiste te zijn om geschikt te zijn als gemeenteraadslid. Maar je mag wel eens aan je moeder vragen of die het nu zo verstandig vindt om jouw gezicht zo groot en met een zulke hoge frequentie langs doorgaande wegen te afficheren. Mijn vertrouwen in de politiek wordt er in ieder geval niet beter op.

Wat verwachten we van de lokale politiek?

Die vraag is best moeilijk te beantwoorden. Als ik het allemaal goed begrepen heb ligt er steeds meer op het bordje van de gemeente. Het gaat dan om uitvoeringszaken. Dat heeft Den Haag gedecentraliseerd. Dan wordt het allemaal dichter bij de burger opgelost. Behoudens voor de verlenging van paspoort of rijbewijs kom ik niet in het gemeentehuis. Ze hebben me wel vorige week een aanslag gemeenteheffingen gestuurd. Gelukkig waren er inmiddels weer ruim IC-bedden voorhanden. Dat contact was dus niet zo aangenaam. En we zijn al een jaar aan het melden dat er een verzakking in de stoep voor ons huis is. Ze zullen wel wachten totdat er iemand in valt en de gemeente aansprakelijk stelt, voordat ze in actie komen. Dat klinkt gelaten, maar dat is toch het algemene gevoel onder burgers. Op onze burgemeester ben ik best trots, maar die heb ik niet gekozen. Die heeft eerst moeten bewijzen dat ze aan de juiste kwalificaties voldoet voordat ze de job kreeg. Hoe dat met die kandidaat raadsleden zit, weet ik niet. Misschien dat de landelijke partijen nog wel aan screening doen, maar een lokaal partijtje? Daar is het toch vooral de bekendheid vanuit de kroeg of het verenigingsleven dat je een goede kans maakt. Hoeveel electoraat neem je mee?

Ik als kandidaat?

Ik ben ooit eens benaderd door een lijsttrekker van een landelijke partij om als tweede op een kandidatenlijst te gaan staan. Ik was geen lid van die partij en hij kon ook niet weten of mijn politieke voorkeur overeen kwam met de denkbeelden van de partij. Ik had naar mijn beste weten ook nooit enige politieke ambitie geuit. Ik stelde voor om kennis te maken en mij op de hoogte te stellen van zijn ideeën. Dat moest dan telefonisch, omdat hij op skivakantie was en twee dagen later de kandidatenlijst moest worden ingeleverd. U begrijpt, ik heb bedankt. Daarmee is de gemeenteraad een hoop stampij bespaard gebleven.
Met de toenmalige burgemeester dronk ik regelmatig koffie en filosofeerden wij over de visie die zou passen bij de koers van de gemeente. Dat vond ik leuk. In de gemeente Eijsden-Margraten heb ik mogen meewerken aan het herinrichten van het Amerikaplein. Dat is het plein waaraan het gemeentehuis ligt. Als ik er nu langs rijdt, ben ik nog steeds een beetje trots op het resultaat. Ik leerde in die tijd hoe moeilijk het maneuvreren is binnen een college van burgemeester en wethouders en binnen de gemeenteraad. Politici moeten echt heel goed zijn in het politieke spel om hun doelen te kunnen bereiken. Ik kan daar niets van, maar als adviseur kon ik er wel een constructieve rol in spelen. Vrijuit je mening geven als politicus is niet mogelijk en als de panelen schuiven moet je mee. Als adviseur hoef je geen politieke verantwoording af te leggen, stukken makkelijker dus. Ik hoop van harte dat tussen al die mooie gezichten langs de weg adequate en betrokken gemeenteraadsleden en wethouders schuilen en dat wij ze als kiezers er ook tussenuit kunnen halen.