Kwestie van geduld

Gastcolumn door Wouter IJpelaar.

Afgelopen zaterdag was ik als CDA lid aanwezig op de algemene leden vergadering van CDA Limburg. Tijdens deze bijeenkomsten is er ook altijd een update uit de provincie. Dit keer was het statenlid verantwoordelijk voor economie (en nog een aantal andere posten) aan het woord. Hij beschreef een opleving van de economie en een vooruitgang van welvaart. Dat is precies wat ook ik en de rest van Tripolis Business Support merken. Verschillende klanten zijn druk bezig met het aannemen van nieuw personeel. In het Financieel Dagblad van afgelopen week stond zelfs een onderzoek bij het mkb waaruit naar voren kwam dat de kosten de omzet voor gaan. Dat wil zeggen dat hoewel de omzet er nog niet is, er wel nieuw personeel wordt aangenomen. Dit is een grote indicator voor vertrouwen en optimisme.

Het statenlid vervolgde verder dat Limburg achterblijft t.o.v. de rest van het land. Er werd nog een keer gerefereerd naar afgelopen maand, waarin onze gouverneur Theo Bovens aan een fietsende Premier Rutten het grote Limburg Plan aanbood met daarin plannen om “Limburg great again” te maken. Een plan waaraan de vraag om financiële steun vastzit, om dit plan te verwezenlijken. Limburg blijkt op dit moment hulp nodig te hebben om de rest te kunnen bijbenen. Althans, dat is wat je zou kunnen afleiden uit deze actie.

Na het afronden van zijn verhaal, dat prima in elkaar zat, was er mogelijkheid om een laatste, brandende vraag te stellen. Nu ik al ruim een uur mijn impulsen tot reageren had moeten onderdrukken, kon ik mij niet meer inhouden. Nadat de microfoondrager, die vanuit de andere kant van de zaal moest komen, de lange wandeltocht erop had zitten, kreeg ik het woord. Ik vroeg mij af of de hoeveelheid economische activiteit, banen en het aantal inwoners niet afhankelijk zijn van tijd. Twintig jaar geleden hadden maar weinig mensen gedacht dat Eindhoven de motor van Nederland zou zijn. De plek die de Randstad uit de crisis heeft getrokken. Is het niet zo dat het een kwestie van geduld is voordat ook Limburg economisch brult?

De zaal reageerde instemmend en met een lach. Het statenlid gaf antwoord en vertelde dat het niet een kwestie van geduld is, maar dat er echt nog zaken moeten worden aanpakt. Uiteraard een logisch antwoord. Mijn opmerking doelde echter niet alleen op een humoristische reactie van de zaal en het was zeker niet de bedoeling om het advies te geven om de komende jaren achterover te leunen in Limburg. Wellicht dat mijn vraag had moeten zijn: “kunnen we niet beter plannen voor succes i.p.v. vragen om succes?" Als je de gemiddelde Limburger zou vragen of hij in de Randstad of in Eindhoven zou willen wonen, antwoord hij steevast nee. Te druk, te duur en te onpersoonlijk. Eerlijkheid gebied te zeggen dat ook ik deze meningen deel. Wij willen niet in de succes regio’s wonen omdat wij ook niet de negatieve gevolgen ervan willen ervaren.

Ik vraag mij dan ook af; stel het is een kwestie van geduld in combinatie met goede plannen, zoals men heeft kunnen zien in regio's Eindhoven, Tilburg en Den Bosch, moeten we ons dan niet veel meer bezig houden met hoe wij Limburg willen hebben wanneer wij economisch succes behalen? Zouden we dan files willen? Willen we dan hoge huizenprijzen? Willen we gecentraliseerd wonen? Waar is dan de plek om te werken? En waar is het groen?

Ik denk dat dit de laatste stap is in het loslaten van het Calimero gedrag dat Limburg de laatste jaren heeft gekenmerkt. Maak een voorstelling van Limburg dat al succes heeft en plan dan terug. Wij hebben een unieke kans om van de fouten in de Randstad en Brabant te leren.

Ook in het bedrijfsleven zie ik vaak een vergelijkbare situatie. Er wordt te veel nagedacht over de stappen naar succes vanuit de huidige situatie. Logisch, want zo is het ons geleerd. Maar probeer eens uit te gaan van de successituatie die je wilt behalen, over 5 of 10 jaar. Werk dit helemaal uit. Maak er een beeld van en ervaar het zoveel als je kan. Kleur of teken als je deze behoefte hebt. Ga dan vanuit die positie eens twee jaar terug en bedenkt wat er nodig is om tot het succes te komen. Neem dan nog eens 2 jaar en stel jezelf opnieuw diezelfde vraag. Herhaal dit in steeds kleinere stappen, tot je uitkomt op wat jij vandaag nodig hebt. Schrijf deze actie op, voor het uit en streep hem door. Gefeliciteerd, je hebt de eerste stap naar een geweldige toekomst zojuist genomen.

Mijn naam is Wouter IJpelaar, ik ben 27 jaar oud en heb bedrijfskunde gestudeerd. De afgelopen jaren ben ik actief geweest bij de doorstart van een bedrijf in de food retail en heb als accountmanager in de food retail, service en airline catering gewerkt.

Binnen Tripolis Business Support stuur ik de Ondernemersdesk aan en ben bezig met alle nieuwe ontwikkelingen om ons kantoor continue op te tillen naar een “next level”. Ik voel me heerlijk op mijn plek en deel dezelfde visie. De taak/visie heeft te maken met welke rol iedere medewerker bij Tripolis wil innemen t.b.v. de ondernemer. Deze is drieledig: het ontzorgen van onze ondernemers, het bewaken van de continuïteit, het zorgen voor bloei en ontwikkeling van ondernemer en bedrijf. Dat doen wij soms met cijfers, soms in gesprek. De ene keer is het heel eenvoudig, de andere keer juist uitgebreid en complex. Afhankelijk van de complexiteit doen we dit af en toe goedkoop en een enkele keer wat duurder, maar altijd tegen een eerlijke prijs.