Wat moeten we met Europa?

Een column van Rob Kusters.

U mag weer naar de stembus. De democratische molen gaat weer draaien. De Europese verkiezingen zijn op 23 mei aanstaande. Volgens Eurostat, het CBS van Europa, gaat het heel goed. Een werkloosheidspercentage van 7,7 en overal economische groei, zelfs in Italië. Lage rente en lage inflatie, dus op economisch gebied is alles onder controle. De immigratiestroom is gestopt, althans sterk afgenomen. Alle reden om op een positieve manier de verkiezingen tegemoet te treden.

Wat kiezen we nu eigenlijk? Het gaat om het Europees Parlement. In Nederland kunnen we stemmen op 26 kandidaat parlementariërs. Het Parlement controleert de Europese Commissie, waarvan zij zelf de voorzitter benoemt. Dat is echter niet vergelijkbaar met de parlementaire controle zoals we die in Nederland kennen. Dat hebben we ook gezien in crisistijden, zoals bij de Eurocrisis, bij de immigratieproblematiek en de Brexit. Dan zijn het toch vooral de presidenten van Duitsland en Frankrijk, die bepalen wat de te volgen koers is. Die gaan dan aan alle organen van de EU voorbij.

Dat wetende, begrijpen we ook waar de Europese wind vandaan waait. Soms een mistral, soms een koele wind met Sauerkrautgeuren. Of dat goed is voor ons lokale belang, is dubieus. De Brexit is in dat opzicht illustratief. Ik heb ook dagen dat ik denk dat het Europese experiment mislukt is, althans op de wijze waarop het nu is ingericht met te veel bureaucratie en macht in Brussel. Zo kwamen de afgelopen weken een aantal voorbeelden langs, die mij aan het twijfelen brengen. Ik loop ze met u door.

Het Europese Hof van Justitie oordeelde in een zaak, aangespannen door de Deense fiscus, dat constructies gericht op het doorsluizen van winsten naar buiten de EU zonder belastingheffing niet acceptabel zijn. Concreet betekent dat EU-landen worden gedwongen om, in afwijking van de eigen richtlijnen van de EU en van internationale belastingverdragen, toch bronheffing in te houden op dividenden. Het FD ging er al vanuit dat dit de doodsteek betekent voor de doorstroomvennootschappen die met name voor de Amsterdamse Zuidas veel werk opleveren.

Een ander voorbeeld betrof mijn moeder van 85 jaar, die haar modem moest vervangen. Toen ik voor haar contact opnam met Ziggo, bleek dat ik geen nieuw modem kon bestellen vanwege de Europese privacyregels. Een praktisch handelend medewerker bedacht gelukkig een slimme oplossing, maar toch.

Het laatste voorbeeld betreft een pas door mij aangeschafte auto. Geproduceerd in Born, daarna naar BMW AG in München gegaan als demo auto en nu weer terug naar Nederland. Er moet dan een keuring plaatsvinden om vast te stellen of de auto aan de Nederlandse eisen voldoet. Bovendien heft Nederland een fors bedrag aan belasting aan de grens.

Zo kent uzelf nog wel talloze andere voorbeelden, waaruit blijkt dat de EU niet werkt of tegen ons werkt. Nederland had nog wel een meevaller door de goede economische situatie in Europa, omdat er minder afgedragen hoeft te worden aan Brussel: nog maar € 8,5 miljard. Dat schijnen wij ergens terug te verdienen, maar ik betwijfel dat. De politieke stromingen in Nederland, die eurosceptisch zijn, zien hun steun groeien. Er is dus werk aan de winkel voor de EU. Toch gaat de campagne redelijk geruisloos aan ons voorbij. Ik hoor geen geluiden dat er over een breed vlak gestreefd wordt naar ingrijpende hervormingen van de EU, dus we gaan de komende 5 jaar gewoon op de ingeslagen weg verder.

Ik sta voor mijn democratisch recht om te stemmen, maar ik overweeg nu serieus om mijn stem maar eens niet uit te brengen. Een onbetekenend signaal wellicht, maar ik heb echt geen notie aan wie ik mijn stem zou moeten geven.