Tokio 2020

De Nieuwjaarsbijeenkomst van Rabobank Zuid-Limburg West werd op 20 januari jl. gehouden. Misschien wat laat, maar het Theater aan het Vrijthof was bomvol. Het lukt Rabobank elk jaar weer om een inspirerend programma te presenteren. Dit jaar was de hoofdrol weggelegd voor de winnaar van het Olympisch goud in Peking op de 10 kilometer zwemmen, Maarten van der Weijden. Er was ook een hoofdrol voor Lou Nelissen, die als Manager Bedrijven na 31 jaar afscheid nam van de bank. Zeker voor het Maastrichtse netwerk verliest de bank daarmee een icoon. Het zal moeilijk zijn voor zijn opvolger om hem daarin te evenaren.

Ik kende Van der Weijden vooral als een stotteraar, dus was wel enigszins bevreesd of dat niet zou irriteren. Dat was geenszins het geval. De woorden kwamen er vloeiend uit, op sommige momenten leek hij een cabaretier. Hij wist de zaal mee te nemen in de emoties die hij heeft beleefd als leukemiepatiënt en in zijn sportprestaties. Voor de ondernemers in de zaal had hij geregeld een inspirerende boodschap. Het begon met een film van zijn Olympische overwinning, direct gevolgd door een innige omhelzing van de uit zijn commentaarhok gesprinte Pieter van den Hoogenband, eveneens een Olympisch icoon. Wie kent de beelden niet?

Opvallend was het betoog over dat hij zijn ziekte niet overwonnen heeft. Hij voelt zich zelfs schuldig daarbij. Hij was een luie patiënt, aldus van der Weijden, in tegenstelling tot zijn toenmalige kamergenoten, die het echter niet gered hebben. Om zijn schuld te verteren ging hij de Elfstedentocht zwemmen en daarmee geld inzamelen voor het onderzoek naar de genezing van kanker. Aan die missie bleek hij zich te hebben vertild, maar je kunt het altijd nog een keer doen. Die woorden werden zijn lijfspreuk en ze bieden inspiratie. Soms gaat het niet in een keer goed, maar gun jezelf de kans om het de tweede keer beter te doen. Dat heeft hij ook gedaan en met succes. Hij heeft vele miljoenen ingezameld en daarmee een belangrijke financiële bijdrage geleverd aan zijn goede doel.

De Olympiërs voor Tokio 2020 zijn in volle voorbereiding. Er worden aan Nederland veel medaillekansen toegedicht. De keuze die jaren geleden is gemaakt om topsport te bevorderen, betaalt zich uit. Dat is toch mooi, alleen al uit de provincie Limburg zal straks een enorme delegatie deelnemen. Een van hen, Jessica Blaszka, komt uit Landgraaf en moet zich nog kwalificeren. Ze is worstelaar. Ik spreek haar wel eens bij personal trainingscentrum Vhealth in Valkenburg en zie dus wat een topsporter moet offeren om op dit niveau deel te nemen. Ze heeft nog twee toernooien waarop ze de kwalificatie kan afdwingen. We duimen voor haar.

Max gaat niet naar de Olympische spelen. Er is geen discipline die hem past. Mathieu van der Poel heeft zich bekwaamd in het mountainbiken om een gouden medaille te kunnen veroveren. Er is echter geen Olympische sport die in de buurt komt van de sport die Max bedrijft. Maar In Zandvoort zal het Olympisch druk worden, dat staat vast. Ik mag de kwalificatie bijwonen. De wedstrijdkaarten worden al voor € 1.500 verhandeld op de zwarte markt. Dat dit evenement mogelijk is in Nederland heeft mij wel verbaasd. Misschien is het nog te vroeg om te juichen en komt er nog een konijn uit de hoge Groenlinks hoed. Zo dicht bij hun thuishaven Amsterdam een milieuramp, althans zo zullen zij ernaar kijken. Ga maar een weekendje naar de Ardennen, wij gaan genieten in Zandvoort.

Vandaag kwam een doosje schoonheidsproducten uit Japan binnen. Alia onderzoekt voor haar toekomstige salon welke producten ze gaat voeren. Op Instagram heeft ze contact gelegd met een Russin die in Japan woont en zij heeft haar aan deze producten geholpen. Misschien moeten we in juni maar eens op zakenreis gaan om de fabriek te bekijken. En als we er dan toch zijn… Ik houd u op de hoogte.