Einde van de vakbond

Het wil nog niet echt lukken om de crisis achter ons te laten. De berichten wijzen in diverse richtingen. Het aantal faillissementen neemt iets af, de woningverkopen stijgen licht, maar nu is het consumentenvertrouwen in de VS weer gedaald. Alarmerend is toch het record aantal uitkeringsgerechtigden in Nederland, 426.000. Het is zo maar een getal, maar wat zit daar voor een ellende achter? Hoe komen al die mensen rond? En hoe kunnen wij dat met zijn allen ophoesten? Mijn gevoel zegt me dat weer iedereen vrij heeft in het Hemelvaartweekend. Wat doen al die mensen dan met die vrije tijd? Mijn schoonzusje uit Wit-Rusland is drie weken bij ons en kijkt verbaasd naar onze welvaart. Zij werkt in de zorg, 6 dagen per week, 8 uur per dag en krijgt daarvoor $ 350 per maand. Op mij maakt ze geen ongelukkige indruk.

De ondernemers in het MKB maken nog steeds een pas op de plaats. Ze hebben geleerd de tering naar de nering te zetten, maar ze komen al jaren niet vooruit. Plannen zijn er wel, maar er is geen geld. Van de bank krijgen ze nog steeds niets en ze verdienen te weinig om uit hun eigen winsten te investeren. Spaarders krijgen een fooi aan rente, maar ze durven het geld niet bij de bank weg te halen. Niet te geloven hoe de banken op die manier profiteren van de crisis die ze zelf hebben veroorzaakt.

De bijzonder beheerafdelingen van de banken maken nog steeds overuren. Ik spreek hun mensen regelmatig en ik stel vast dat ze afstandelijk en plichtmatig hun werk doen. Ik begrijp dat wel, ze hebben geen vrijheid om de emotie ruimte te geven. Geen menselijke maat, cijfers en protocollen.

Donderdag stemt de Eerste kamer over het wetsvoorstel Werk en Zekerheid. De zoveelste blunder van het parlement zit eraan te komen. De wet richt zich vooral op flexibele arbeid. Die is ontstaan enerzijds door de economische behoefte aan variabele kosten, anderzijds is er sprake van het omzeilen van juridische wurgsituaties met vast personeel. Dat er geen behoefte meer is aan de Partij van de Arbeid blijkt al uit de peilingen en dat we heel slecht af zijn met minister Asscher op Sociale zaken wisten we al. Met deze wet wordt duidelijk dat ook de vakbonden bezig zijn aan hun laatste stuiptrekkingen. Ongeveer een miljoen zzp-ers en een massa aan uitzendkrachten bewijzen dat. Met deze wet proberen de vakbonden vat te krijgen op deze groep. Die vraagt hier helemaal niet om! Het is ieders vrije keuze om als uitzendkracht of als zzp-er aan de slag te gaan. Zo is het geregeld in dit land. Niemand hoeft op te komen voor hun belangen, het zijn geen slaven. Arme werkgevers, met de introductie van deze wet wordt u het leven nog zuurder gemaakt. In Nederland zijn de mogelijkheden om personeelskosten te flexibiliseren nu volledig uitgeput. Ons advies: exporteer uw arbeidsintensieve bedrijfsactiviteiten. Asscher blijft de komende jaren nog op u jagen. Voordat zijn puinhopen weer zijn opgeruimd zijn we een decennium verder.

Exporteer echter geen arbeid naar Duitsland, want daar zijn ze net bezig om een minimumloon in te voeren. Een van de belangrijkste redenen van het economisch succes wordt om zeep geholpen. Gek genoeg wordt dat minimumloon een stuk lager vastgesteld dan in Nederland. Is het gedefinieerde bestaansminimum dan ook lager? Is het leven in Duitsland goedkoper? De vele werklozen die het gevolg zullen zijn van de maatregel kunnen hun bedankbrief richten aan de vakbond. De Duitsers kunnen bij ons advies inwinnen om de maatregelen te ontwijken. Totdat zij ook een Asscher krijgen.

Geniet van de lente,

Rob Kusters