Kerk in nood

Het komt weinig in de publiciteit, maar de kerken behoren ook tot de slachtoffers van de coronacrisis. Mijn zicht daarop beperkt zich tot de katholieke kerk. Het zal niet veel anders zijn voor de overige religies. De sluiting van de kerken heeft tot drastische vermindering van de kerkinkomsten geleid. Een belangrijk deel van hun inkomsten komt immers uit de collectegelden tijdens de missen. De nood was al hoog, momenteel is de situatie in veel parochies schrijnend. Ik heb hierover uitvoerig gesproken met onze pastoor. Ondanks de oproep van het bisdom om gebruik te maken van de corona steunmaatregelen zijn kerken hierin terughoudend. In ons stadsdeel is sprake van een federatie van 5 parochies. Daaronder vallen 30.000 inwoners van Maastricht. Deze federatie wordt bestuurd door een kerkbestuur, waarvan de pastoor aan het hoofd staat en enig bezoldigd bestuurslid is. Hij is voor 50% aangesteld, de overige 50% werkt hij als hulpbisschop voor het bisdom Roermond. Aangezien de bisschop ziek is, moet hij deze vaak vervangen. Er zijn naast hem 2 kapelaans werkzaam.

Ga jij nog naar de kerk?

Er is veel te zeggen over de afname van het kerkbezoek. Als je mensen erop bevraagt gaat het meteen over de vorm waarin de kerk zich profileert en de misstanden. De vraag dringt zich op of de katholieke kerk nog wel bestaansrecht heeft in onze streken. Zelfs mensen die zich katholiek noemen gaan niet meer naar de kerk. De existentiële kwestie houdt de kerk meer dan ooit bezig. Het valt mij daarbij op dat er wel met een open mind over verandering wordt nagedacht. Is het niet te laat? En wat mag er dan veranderen van de hoogste leiding? In dit existentiële vraagstuk wil ik graag helpen. Ik ben katholiek en kom daar voor uit. Hoe ik dan precies geloof en mijn geloof belijd is mijn eigen individuele keuze, zo benader ik het. Het toeval wil dat ik afgelopen weekend zowel op zaterdag als op zondag een mis heb bijgewoond. Op zaterdag een gezinsmis in Scharn, waarbij onze pastoor heel erg zijn best deed om de dialoog aan te gaan met de aanwezige kinderen. Ik heb hem daar later voor gecomplimenteerd. Onze Thijs van 7 mocht deelnemen aan de voorbeden en vond dat best spannend, dus voor hem belangrijk. Op zondag zaten we in de kerk van Wyck, een traditionele mis met Gregoriaanse gezangen. Veel misdienaars en acolieten, orgelspel en wierook. Tot mijn grote verbazing vond Thijs ook dat mooi. Hij hield het makkelijk meer dan een uur vol. Dat bracht mij in verwarring. Is het dan toch goed dat de kerk vasthoudt aan de traditie?

Hulp is onderweg

Omdat ik mij niet kan voorstellen dat ik ga meemaken dat in een van de katholieke bolwerken van Nederland de kerk ten onder gaat en ik de vaste overtuiging heb dat mensen behoefte hebben aan spiritualiteit en het verhaal van Jezus heb ik beloofd de kerk te helpen. Voor onze professionele organisatie is er ook een plicht om maatschappelijk verantwoord te ondernemen. Waarom zoeken we onze doelen dan niet dichtbij? Ik denk dat de kerk zijn eigen plek in de samenleving meer moet gaan zoeken vanuit de behoefte van de mensen om zich heen. Zij zal zich daarbij in haar vorm zodanig moeten profileren dat zij interessant is voor jonge mensen. Dat hoeft niet te betekenen dat de tradities worden verlaten. Een gesegmenteerde aanpak dus. Voor jongeren moet de communicatie worden aangepast, zodat het aansluit bij hun leefwereld. We gaan binnenkort de hei op om hierover na te denken, te analyseren en de doelen te bepalen. Ik kijk ernaar uit. Eenieder die zich aangesproken voelt, is welkom om te helpen, vooral jonge mensen roep ik op om aan dit proces deel te nemen. Nu kun je invloed uitoefenen als je denkt dat de kerk moet blijven bestaan.